Toen Gary Kasparov in 1997 een match van zes partijen verloor van de schaakcomputer, ging er een schok door de schaakwereld. Het moment was daar. De strijd over het schaakbord tussen mens en computer was beslist. Nog even en geen mens kan nog tegen de rekenkracht van de schaakcomputer op.
Niet waar!
Wij, correspondentieschakers, hielden het nog heel lang vol, want tja… met een tijdslimiet van 50 dagen voor 10 zetten heb je alle tijd van de wereld om de rekenkracht van de computer te compenseren. Bovendien is het strategisch inzicht van de mens superieur, toch…?
Ongeveer drie à vier jaar geleden met de komst van AI werden wij ook de zegekar gebonden. Wanneer dát historische moment precies gepasseerd is weet niemand. Allereerst, wij speelden toch wat in de luwte van het actieve bord-schaakgebeuren. En…., omdat we in de loop van de tijd dikke vrienden van elkaar zijn geworden. De computer en de correspondentieschaker bedoel ik. Eigenlijk konden we niet zonder elkaar. En dikke vrienden verraden elkaar niet.
Ik weet nog goed dat het mij overkwam.
Het was de zomer van twee jaar geleden. Ik zocht op de webserver in de archieven van de ICCF (de Wereld Correspondentie Schaakbond) naar de uitslag van mijn eerste internationale toernooi in 1999. De ondersteuning van de thuiscomputer was in 1999 nog minimaal. In ieder geval niet te vergelijken met het de tegenstander van Gary Kasparov twee jaar eerder: het schaakprogramma Deep Thought II, ondersteund door een mega IBM-computer.
In dat toernooi was mijn remise partij tegen de Fransman Erik Benatar achteraf beslissend voor de top klasseringen. Het was een razend interessante partij, waarvan ik wist dat ik gewonnen moet hebben gestaan. De herinnering aan de maanden van bloed, zweet, tranen en verspilde moeite om een winstvariant te vinden staan nog in mijn grijze cellen gegrift.
Dus wat doe je dan, 23 jaar later? Correspondentieschakers zoeken in iedere stelling naar de beste zetten. Je vraagt Stockfish 15 (toen het sterkste open source schaakprogramma) om raad en die geeft ze. Hieronder vind je allereerst de partij met de analyse die grofweg overeenkomt met mijn analyses van toen. Zet de engine uit, die had ik toen ook niet.
Wit is aan zet
Mijn oorspronkelijk analyse 1999
En inderdaad…, om maar op de zaken vooruit te lopen. De computer heeft van mij gewonnen. Zelfs met mijn bedenktijd van twee maanden. Er zit een gat in de prachtige verdediging van zwart: een prachtig Stil Verborgen Zwart Gat.
En toch zijn er nog steeds correspondentie schaaktoernooien. Maar de toernooi tabellen bestaan uit louter remises. Ik doe er aan mee. Niet om te winnen, maar gewoon om nog kunststukjes te fabriceren. Want schaken is ook kunst.
======================================================================================
The discovery of my First Quiet Hidden Move
When Gary Kasparov lost a six-game match to the chess computer in 1997, a shock went through the chess world. The moment had arrived. The battle over the chessboard between man and computer had been decided. Just a little longer and no human will be able to stand up to the computing power of the chess computer.
Not so!
We, correspondence chess players, held out for a very long time, because, well… with a time limit of 50 days for 10 moves, you have all the time in the world to compensate for the computer’s processing power. Besides, man’s strategic insight is superior, right…?
About three or four years ago with the advent of AI, we were also tied the victory chariot. When exactly that historical moment passed, no one knows. First of all, we played somewhat in the lee of active board chess. And…., because over time we became close friends. The computer and correspondence chess player I mean. Actually, we couldn’t do without each other. And close friends don’t betray each other.
I remember well when it happened to me.
It was the summer of two years ago. I was looking on the web server in the archives of the ICCF (the World Correspondence Chess Federation) for the results of my first international tournament in 1999. Home computer support in 1999 was still minimal. In any case, not comparable to Gary Kasparov’s opponent two years earlier: the chess program Deep Thought II, supported by a mega IBM computer.
In that tournament, my draw against the Frenchman Erik Benatar shoud be decisive in retrospect for the top rankings. It was a intense and interesting game. The memory of the months of blood, sweat, tears and wasted effort to find a winning variation are still etched in my grey cells.
White to move
So what do you do then, 23 years later? Correspondent chess players search for the best moves in every position. You ask Stockfish 15 (then the strongest open source chess programme) for advice and it gives them. First of all, below is the game with the analysis that roughly matches my analyses back then. Turn off the engine, I didn’t have it then either.
And indeed…, just to get ahead of myself. The computer did conquer. Even with a timecontrol of two months. There is a hole in black’s magnificent defence: a beautiful Silent Hidden Black Hole.
And yet there are still correspondence chess tournaments. But the tournament tables consist of mere draws. I participate in them. Not to win, but just to manufacture more art. Because chess is art.