Zaterdag 7 juli: en nu eens van de omgeving gaan genieten

Het is er nog niet echt van gekomen: genieten van de omgeving. Vanochtend heb ik de knoop doorgehakt. Ik blijf hier vijf dagen en ga iedere dag op pad.
Vandaag ben ik boodschappen wezen doen in het lager gelegen Auxon. Dat is veertig minuten lopen de berg af, langs het pitoresque kerktorentje, dwars door de prachtige korenvelden. Hoe klein voel je je dan, als je daar helemaal alleen, met slechts de zon, de wind en het geluid van de torenklokken die als vrienden met je mee reizen.

De wandeling terug van ruim een uur was afzien. Een rugzak én een tas met twee dagen boodschappen in beurtelings de linker- en de rechterhand, dertig graden in de brandende zon de berg op, de wind die een wolk van korenschilfers van de maaimachine naast me in mijn neus blaast en een irritante klokketoren die, naarmate ik dichterbij kom, steeds luider het zelfde deuntje herhaalt ; kóm dannn, kóm dannn!

Uiteindelijk ben ik er gekomen…..

Doordrenkt van het zweet heb ik alles een plek gegeven op het kampement. Ik moet nog wel even de balans van deze dag opmaken. Wat weegt er zwaarder, de heenweg of de terugweg…

De campinghouder heeft me in ieder geval een zetje in de goede richting gegeven. Hij heeft een plek in zijn frigidaire voor mij gereserveerd voor de meest temperatuurgevoelige producten. En dan bedoel ik niet alleen het vlees en de eieren…🍻. Op het moment dat ik dan aan mijn biertje zit weet ik het wel.

Tegelijkertijd als ik zeventien woorden terug het emoticonnetje invoeg, bekruipt me opeens wel een gemis. Ik kan best wel twee biertjes tegen elkaar aanklinken: één in mijn linkerhand en één in mijn rechterhand….

De contacten die ik maak zijn er wel degelijk, maar ook wel heel vluchtig. Ik denk dat ik dat vertrouwde stuk van thuis het meest mis. Dan toch maar af en toe appen en bellen met thuis 😉.

Morgen een nieuwe dag!