Uncategorized

Vrijdag jongstleden heb ik m’n vuile was ingeleverd bij het hotel. De blonde eigenaresse van het hotel verzekerde mij een snel retour van de was… Nee, dus 😬. Het gevolg is wel dat ik nu zonder motorkleding zit. Kortom, morgenochtend kunnen we wij pas de motor op en het eiland verkennen en dat wordt vandaag dus wandelen….

Dat deze ongelukkige samenloop van omstandigheden tot een geweldig leuke ontmoeting heeft geleid, bewijst maar weer eens het grote gelijk van JC: “Elk nadeel…..”

Vanochtend om 11.11 uur trekken we onze wandelschoenen aan en gaan we op zoek naar één van de grootste bezienswaardigheden van Luogosanto en omgeving: een kurkeik van 200/300 jaar oud. Op de heenweg (naar beneden) bewandelen we een middeleeuws bergpad en bereiken we na anderhalf uur de eik die keurig op ons gewacht heeft.

Het Middeleeuwse bergpad…

Rechts zie je de monumentale kurkeik.

Ondertussen hebben zich donkere wolken boven ons samengepakt…

Dus flink de pas er ingezet om voor de bui binnen te zijn. Nou dat is niet gelukt. In het stadje, 500 meter voor het hotel, breekt de hemel open en weigert Juut terecht om nog maar één stap voor de ander te zetten. Schuilend onder een klein balkonnetje, gewapend met één krakkemikkige paraplu en staand vóór een klein raampje komen de slagregens met bakken naar beneden. Het water spoelt ons letterlijk over de schoenen.

Tot plotseling één van de luiken in de raamopening open gaat en er iets Italiaans gebrabbeld wordt……

Judith doet live én op locatie verslag van onze onvergetelijke ontmoeting met signora Catharina.

In halfbakken Frans en Italiaans krijgen we tissues, snoepjes en lieve woordjes aangereikt. Net zolang totdat de zon buiten weer schijnt. Morgen verzinnen we een leuk gebaar voor haar, want het adres hebben we onthouden!

Joephoi Finn, Joephoi Borre!

Er is zoveel leuks gebeurd. We hebben jullie veel te vertellen. Weet je wie hier nu ook is?

We zijn nu op een ei-land. Dat is een land dat in de zee drijft.

Als je de volgende keer in bad gaat moet je een ei meenemen. Zeg maar tegen papa en mamma dat het van opa Henk mag. Laat het ei maar drijven in het bad. Dan zie je dat er allemaal water om heen is. Nou, met een ei-land is dat ook zo. Daarom noemen we het ook een ei-land.

Maar hoe zijn wij daar dan gekomen met de motor?

Nou, kijk maar:

Met de boot, een héle grote boot. Zien jullie de boot liggen in de verte?

Daar is opa met zijn motor in gereden!

En toen is de boot naar het eiland toe gevaren. En op dat ei-land was oma Judith. Nou, dat was een superverrassing! We hebben haar eerst een dikke knuf gegeven 😘.

Vandaag hebben we ook al leuke dingen gedaan. We zijn naar het zwembad geweest met opa en oma. Het was gelukkig niet druk.

Schillebil wilde meteen in het water springen. Maar dat mocht niet van oma. We moesten eerst onder de douche.

Klik hieronder op de link

En morgen gaan we een lange wandeling maken naar de dierentuin. Maar dat vertellen we een andere keer. Dikke knuf van ons en van opa en oma!

🐢🐢

Tja…, als dit m’n concurrent wordt ben ik klaar in Olot. Het bederft m’n laatste lunch op de Placa Major grondig. Snel m’n spullen gepakt en naar Barcelona gereden om daar m’n podium te pakken op de parkeerplaats van Grimaldi Ferries. Haha, en die krijg ik. Ik ben de eerste!

Klik op onderstaande link

Even later is het vak met bestemming Porto Torres gevuld.

Terwijl de eerste signalen van Judith uit Sardinië al binnenkomen, rijd ik donderdag om 21.00 uur het vlaggeschip van Grimaldi Ferries binnen. De overtocht op het varende kasteel (inclusief zwembad, schoonheidssalon en hondenkennel) verloopt voorspoedig. Vrijdagochtend om 8 uur schrik ik wakker in mijn cabine benedendeks en drie uur later laat ik de eerste kilometers van het eiland Sardinië achter me.

En dan eindelijk….., een weerzien na zeven weken 😍!

Er wordt weleens gezegd: mooie herinneringen moet je nooit over willen doen. Toch hak ik de knoop door om camping Can Banal in Montagut te bezoeken.

Inderdaad liggen daar wat privé en werk betreft (Zandvliet 18/25 jaar geleden) mooie herinneringen.

Wat de particuliere ervaringen betreft, herken je dit terras nog Steef 🤣….?

….. je eerste sangria 😂!

En waar is dit?

De andere foto’s stuur ik over de app.

Sanne 😲, herinner jij je dit washok nog?

Wat de school betreft, in de negentiger jaren en begin 2K gingen we ieder jaar met zeventig tot honderd leerlingen van het voormalige Zanvlietcollege een week kamperen, survivallen, nachtbraken, ouders bellen, tenten controleren op alles wat niet mag…… en ondertussen niet vergeten dat je zelf ook jong bent geweest.

En:

…… ik ben de foto’s kwijt.

En:

…… er is opeens spontaan contact met twee jonge honden van toen. Toen waren zij rond de dertig, nu rond de veertig, Robert en Daan. Daan vertelt mij via de app dat Robert daar nu net zit. Ook om de volgende Zandvlietreis van 140 pubers voor te bereiden. Het voelt zo ontzettend goed dat sommige dingen die ik zelf hebt helpen opbouwen nog “gewoon” doorgaan! Dus een afspraak gemaakt. Bedankt Robert en Liselot voor de ontvangst, het was gezellig zo langs te wippen en weer eens bij te praten! Goede reis terug morgen en geniet nog van jullie laatste vakantiedagen.

Daan en Francien, jullie ook nog een paar gave laatste dagen met de kids in de Jura voordat alle drukte weer begint. Die foto’s komen jullie maar een keer langs brengen!

Het is enorm leuk om herinneringen op te halen en er is een boel veranderd. Simpel: alle bomen daar zijn ook 20 jaar ouder geworden.

Maar dat komt de schaduwplekken ook ten goede 😅.

Ondertussen maak ik alles klaar voor de oversteek donderdagnacht naar Sardinië. Juut, ik kijk ongelofelijk uit naar onze twee weken samen 😍. Goede vlucht morgenochtend 🙏👍!

Nu in de bioscoop!

Klik op de link

Padje en Schillebil op reis met opa Henk

Olot is natuurlijk meer dan een lekker ontbijt met een mooi uitzicht….

Vanochtend om elf uur is m’n rugzak gepakt en ik geef mezelf drie opdrachten.

1. De vulkaan beklimmen.

2. Naar de kapper.

3. De was doen.

Van mezelf ben ik een “satisfier” (two out of three ain’t bad….). Maar ja, dan móet ik nummer één schrappen, want over 2. en 3. krijg ik in Sardinië vragen 😬. Dus begin ik met de leukste van de drie en ben ik vandaag maar eens een “optimiser”.

Ja echt, Olot heeft z’n eigen vulkaan… Sterker nog, drie zelfs! Want het ligt midden in het vulkanisch gebied van de Alte Garrotxa.

Hier kijken we in de krater van de Montasacopa. Met óp de kraterwand een Franciscaner kerkje (gebouwd nadat de vulkaan uitgebarsten is). Ok, het is niet de Vesuvius…., maar toch een korte heftige klauterpartij van ongeveer een half uur.

Van boven ziet dat er zo uit.

Dat is al wat spectaculairder, toch? De aanlooproute heb ik geel gemarkeerd.

Eerlijk is eerlijk, dit is de tweede foto op mijn blog die ik niet zelf gemaakt heb. Wie als eerste het andere plaatje ontdekt nodig ik uit om samen op mijn kosten een biertje te drinken.

Maar de écht spectaculaire beelden van deze dag moeten nog komen.

Strak geknipt toch? Voor € 5,=!

Tenslotte de climax van deze dag.

Wat een geweld in de lavanderia, met m’n zwembroek spetterend en slowmotion in de hoofdrol. Daar is een uitgedoofde vulkaan niets bij vergeleken!

Wordt vervolgd.

Gisteren heb ik veel zware kilometers gemaakt, maar de beloning is er óók. Terug in Catalonië maak ik me drie dagen op voor de oversteek naar Sardinië van donderdag a.s. En dat is geen straf in het hostel waar ik nu zit. Een aanrader: Hostel SANT BERNAT in Olot. Ik laat het hier even bij mijn “breakfast with a view”. Ik krijg het ontbijt er gratis bij als ik zeg dat ik alleen op de tweepersoons kamer zit……, zielig hè!

M’n hoofd is helemaal vol van plannen voor de toekomst. Kleine plannen, grote plannen…. Zo ben ik opgestaan en daar ga ik wat mee doen vandaag!

Nog één dagje Ansó en dan trekken we weer verder.

Maar voordat ik dat doe, eerst nog dit.

Ten eerste, leve het digitale tijdperk! Een visuele terugblik in 30 seconden op mijn reis…..

Ten tweede, mijn grote vriend op deze reis (🏍), is niet zomaar uit de lucht komen vallen. Mijn oude netwerk in Delft heeft er mede voor gezorgd dat alles wat ik wilde doen ook realiteit is geworden. De naam van Henk Nebbeling (HN-motoren te Delft) wil ik in dit verband zeker noemen. Bedankt voor de ondersteuning in raad en daad! Je persoonlijke insteek was het laatste zetje dat ik nodig had…. Wat mij betreft een aanrader voor iedere geroutineerde of beginnende motorrijder die een (volgende) stap wil zetten met het motorrijbewijs 💪.

En tenslotte zijn er nogal was vragen gekomen over de cliffhanger van vrijdag 10 augustus. Tja…., hoe vertel ik dat netjes? Op de camping in de Vaucluse lukte het niet op mijn laatste rotsharing uit de grond te krijgen. Tot ik midden in de nacht (en twee biertjes verder) wakker werd….

De volgende ochtend was m’n verzameling rotsharingen is weer compleet.

Joephoi Finn, joephoi Borre! Is alles goed met jullie? Wij zijn op een nieuwe camping aangekomen tussen de bergen. Dit is ons tentje waarin we slapen. Opa zijn motor staat er naast.

Hé! Opa Henk kijkt met de verrekijker in de lucht.

… en Schillebil kijkt ook in de lucht!

Maar ik zie helemaal niets!

“Hé, Schillebil, wat zie je in de lucht?”

“Nou,” zegt Schillebil, “een grote vogel, maar hij is wel heel ver weg. Het is net een stip in de lucht”

En dan zegt opa : “We gaan een bergwandeling maken net als vorige keer. Maar nu gaan we dieren zoeken. Misschien dat we die grote vogel dan dichtbij zien!”

“Nou, dat is spannend! Net als in de dierentuin”, zegt Schillebil, “maar dan niet in een hok of achter een hoog hek!”

We lopen heel ver de berg op. Deze keer zitten we niet op opa’s schouder.

Opa loopt achter ons aan. Wij moeten goed opletten op de wegwijzers. Ze zijn rood en wit:

Dat heet “wegwijzer” omdat ze ons de goede weg aan wijzen. Soms staat het op een boom, soms op de muur of soms zelfs gewoon op een steen geschilderd. Zo kun je niet verdwalen. Slim hè!

Opeens ziet opa ons eerste dier, heel dichtbij:

Klik op de link

Een “hagedis”. Dat is een soort korte slang met pootjes.

Als we verder lopen, zie ik iets vliegen. Maar dan heel dichtbij. Weten jullie wat dat is?

Klik op de link

Nou, en als we boven zijn, gaan Schillebil en ik spelen. Hier klim ik op een rots. Schillebil blijft liever beneden.

Stoer hè! Als Schillebil groot is gaat hij het ook doen, maar nu is hij nog te klein.

En toe gebeurde het! Opa Henk heeft weer gelijk! Vlak boven ons komt de grote vogel over vliegen. Omdat we nu hoog op de berg staan, kunnen we de vogel heel goed zien.

“WOUW!”, zegt Schillebil.
“Goed zo”, zegt opa. “Zo heet die vogel ook. Het is de “rode wouw”. Het is een roofvogel. Roofvogels hebben een hele scherpe snavel. Hij vangt muizen en eet ze op.”

“Kom op,” zegt opa”, “we wandelen weer terug naar de camping. Naar beneden gaat het veel sneller!”

Onderweg denkt Schillebil dat hij een heel mooi dier ziet met een prachtige kleur. Het zit heel stil op de grond…..

Nou ja! Het is een wasknijper die uit het raam gevallen is, haha!

Opa is er heel blij mee, want hij heeft één knijper te weinig. Nu kan hij al z’n was ophangen!

De groetjes van mij en Schillebil en tot de volgende keer!

🐢🐢

De eerste balansdag is alweer een tijdje geleden. “Het komt op als poep”, zei mijn moeder vroeger altijd. Daarmee bedoelde ze te zeggen dat ze iets “kwijt” moest. Eigenlijk een raar woord…..”kwijt”. Het positief tegenovergestelde is “gevonden”. Ik stel voor om van “kwijt” ook een zelfstandig naamwoord van te maken. “Gevonden” heeft ook een zelfstandig naamwoord: een vondst. Vanaf nu kun je dus een kwijt, of meerdere kwijten hebben. Bijvoorbeeld iets dat je verliest. Die kunnen dan gevonden worden en dat is dan een vondst. Begrijp je?

Wel nu, dít moet ik nu even kwijt en dan kijk ik aan het einde van deze blog of ik iets vind.

Ik heb twee “Top vijf”-rijtjes gemaakt. Allereerst de top vijf “Dingen die ik kwijt ben geraakt op mijn reis”, mijn vijf kwijten:

1. iPhone
2. helmspeakertje
3. kolletje
4. tarp
5. stress

Ten tweede de top vijf “Dingen die ik gevonden heb op mijn reis”, mijn vijf vondsten:

1. iPhone
2. spijkerjasje met portemonnee en sleutelbos
3. zelfredzaamheid
4. creativiteit
5. routine

Een korte toelichting is wel op zijn plaats . Laat ik beginnen met het eerste rijtje.

Ad 1.
Wat betreft de iPhone kan ik kort zijn: zie mijn Blog van 1 augustus vanaf de “schokkende beelden”.

Ad 2.
Bij aankomst op de camping in Etréaupont merkte ik dat het geluid in mijn helm nog maar van één kant kwam: van links. Het rechter speakertje was bij het inchecken op de camping (helm op, helm af) losgeraakt en uit m’n helm getuimeld. Ter verduidelijking: mijn GPS vertelt mij draadloos én in stereo waar ik naar toe moet. Een onmisbare tool voor onderweg. Maar dan wel gedeeld door twee, want ik ben links niet doof. Ik heb de tijd van de inspectie- en onderhoudsprocudure verdubbeld.

Ad 3 en 4
Mijn kolletje….., voor als het fris wordt op de motor. Ik heb ‘m trouw iedere rit om gehad. Zelfs vooral wanneer het eigenlijk te heet was. Het is een kado van Judith. Ze heeft intussen een nieuwe kwijt besteld. De overdracht is in Sardinië.

Mijn tarp….., mijn makker en medestrijder tegen zon, wind, regen en hagel.

Niet goed op mijn motor gebonden en weggewaaid. De dichtstbijzijnde Decathlon in Ansó is drie uur rijden. Ansó is mooi, maar ook ver weg 😬. Dus wordt er een beroep gedaan op mijn creativiteit. Daar kom ik hieronder nog op terug. Judith heeft een nieuwe kwijt besteld. De overdracht is in Sardinië.

Ad 5.
Ik heb nog nooit zo’n lange periode meegemaakt waarin niets hoeft. De afstand naar alles in Nederland is groot. Als de meest basale dingen hier geregeld zijn, zoals eten, drinken en onderdak, dan is de dag aan mij. En dit lukt steeds beter 💪. Niets moet, of zoals de Spanjaard het zegt: “Mañana…, mañana”. Na anderhalve maand nadert wel de uiterste houdbaarheid van deze kwijt…. Maar nu geniet ik er nog van 🙂. Wat fijn om zo af en toe een tijd lang iets kwijt te zijn!

Nu naar het tweede rijtje.

Ad 1
De iPhone…., spannend, een adrenaline kick, lost and found! Per saldo is het winst, achteraf 😬……. Mede door de leuke reacties van jullie! Of zoals Johan C. ooit zei: “Elk nadeel heb zijn eigen voordeel” of zoals Henk vd B zegt: “Elke kwijt heeft z’n eigen vondst”.

Ad 2.
Bij aankomst in mijn hotel in Miranda de Ebro hing er in de kast van mijn kamer een jasje met inhoud, inclusief creditcard, bankpassen en autosleutels. Om die inhoud gaat het mij. Het zijn juist die twee zaken die mij iedere dag zweetdruppels bezorgen 😓.

“Neem ik ze mee, of laat ik ze achter…”
“Heb ik ze nog bij me…”
“Heb ik ze goed opgeborgen….”

Pfff…., ik had zo te doen met “señor X”. De hele jas met inhoud heb ik, nog op het knaapje hangend, afgegeven bij de receptie. Vervolgens niets meer van gehoord. De meeste goede werken worden gedaan in stilte.

Ad 3, 4 en 5
Zelfredzaamheid, creativiteit en routine. Die drie samen, in die volgorde, vormen een cirkel. Daardoor krijg ik een beter beeld van wat belangrijk voor mij is. Ik heb er al eerder over geschreven in mijn blog van 6 juli: “Een leven lang leren“. Het is net of ik op mijn reis de bodem ontdek van wat ik nog kan en wil; maar wel nadrukkelijk in die volgorde. Soms ervaar ik dat als nieuw, soms ervaar ik het als herontdekt. In het laatste geval was het een kwijt en is het een vondst.

====================

Hier trek ik even een streep.

Dat brengt mij halverwege mijn reis weer op op een vervolg van de leermomenten. Sommige zijn nog “halffabrikaat”, hoor. Maar dat mag ook, halverwege…..

1. Actie is reactie: alle vervelende gebeurtenissen leveren weer wat positiefs op. Neem je dat van te voren mee in je besluit om iets te doen of te laten? Je gaat het er niet om doén, maar neemt de positieve reacties achteraf wel in ontvangst! (M’n iPhone verhaal)

2. Kan ik zonder……? Bij iedere “kwijt” wordt je tot die vraag gedwongen. Ik merk nu dat zonder een tarp de kwaliteit van leven minder is. Hoe creatief ik ook ben….

Hoe ver ga je om de oude situatie te herstellen? Twee keer drie uur rijden op één dag? Of is er ergens een “genoeg”?

3. Routine biedt structuur en dat voelt lekker. Je doet de dingen “op je ruggengraat”. Dat spaart energie die je goed genoeg voor andere zaken kan gebruiken. Zeker op onze leeftijd, 60 plussers 😬!

4. Creativiteit (mijn aardbeiendrank naast de cordon-blue en het verhaal van de zoute haring) wordt niet geprikkeld als ik in de sleur van routine zit. Hoe creëer ik de noodzakelijke voorwaarden voor creativiteit zonder dat ik ieder jaar drie maanden alleen op pad ga 🤔. Judith heeft me die vraag al gesteld 🙂.

PS
Oh, het verhaal van de zoute haring heb ik nog niet verteld 🤣. Er zit ook zo veel in m’n hoofd, dat ik niet meer weet wat er al verteld is. Nou, ik laat ‘m nog even boven m’n blog hangen als cliffhanger 😛.