Uncategorized

Dinsdag 11 september ben weer ik thuis. Dat betekent dat dit de laatste dag van m’n reisblog is. Want als ik morgen thuis kom, heb ik wel wat anders aan m’n hoofd 😉.

Jammer dat Padje en Schillebil het nieuws gisteren al lekten……, ik overweeg een juridische procedure op te starten.

Het zijn 72 onvergetelijke dagen geweest. Het heeft me gebracht wat ik er van verwachtte. Soms heel confronterend, soms heel ontnuchterend en vaak heel verrassend en mooi. Ik denk dat ik nog heel lang moet kauwen op alles wat ik beleefd heb. Maar per saldo is het dikke winst.

Voor een groot deel heb ik jullie deelgenoot gemaakt van m’n ervaringen en overdenkingen. Er zijn zoveel lieve, leuke en onverwachte reacties op m’n blog gekomen! Dat heeft me echt goed gedaan. Nooit gedacht dat deze blog en jullie reacties daarop mij zoveel energie zouden geven. Het is echt een wezenlijk onderdeel van m’n reis geweest. Dank jullie wel daar voor. Het zit verdisconteerd in de “dikke winst”!

Nog één keer m’n survivalkit en mijn twee dikste maatjes en ……. de profielfoto van mijn reis 👍💪🙏.

Joephoi Borre, Joephoi Finn! Nou, onze avonturen zijn even afgelopen hoor. We gaan weer naar Zeewolde toe. Maar we hebben wel een heel leuk filmpje van onze reis. Daar kun je nog één keer zien wat we allemaal hebben meegemaakt!

Onze reis

Dikke kus van opa,

Padje en Schillebil

🐢🐢

Vandaag maak ik een flinke stap richting Zeewolde. Maar eerst nog intens genieten van het ontbijtgebeuren. Het is meer een beleving dan een maagvulling.

Wow! “De Kale Berg”….

Aan iedereen die nu op het werk met een lunchbox in z’n tas overweegt wanneer hij gaat lunchen…. Ik heb een tip: doe het als je gepensioneerd ben 😉.

En dit noem ik vandaag een Mont Ventoetje 😉.

Tot zover voor vandaag. Misschien komt er meer, maar eerst 500km op de motor naar Saint-Michel vlak boven Dyon.

Wordt vervolgd.

Vandaag heb ik m’n motor gepakt om wat cultuur te snuiven in de Vaucluse. Een tip die ik van een aantal oud-collega’s heb mee gekregen voor m’n reis.

De naamgeving van Vaison-La-Romaine verwijst naar de Romeinse brug en andere archeologische bouwwerken uit die tijd die in goede staat nog te bezichtigen zijn. De brug:

Maar talrijker zijn de Middeleeuwse bouwwerken die op de Romeinse fundamenten gebouwd zijn:

De burcht, het hoogste punt.

De kleine straatjes van de “cité médiévale”.

Alsof je door de Middeleeuwen loopt. Om iedere hoek verwacht je een monnik of Ivanhoe te zien…

Intermezzo.

Vor onze jonge lezers onder de vijfenvijftig: Ivanhoe was de James Bond van de Middeleeuwen. Dat noemen we ook wel een “ridder”. Z’n voornaam is Roger en z’n achternaam is Moore.

Dit is ‘m. In zwart-wit natuurlijk, want we hadden toen nog geen kleuren-tv.

En dit is ‘m ook, maar dan als James…., James Bond. En nu in kleur. Maar ik dwaal af. Verder met Vaison-La-Romaine!

Soms loopt “toen” en “nu” wel een beetje door elkaar heen. En dat zorgt dan voor kortsluiting in m’n hoofd:

Daar is, zeshonderd jaar geleden, een visionaire bouwmeester aan het werk geweest. “En doet u maar meteen een gaatje in de twee meter dikke muur voor de schotelantenne!”, hoor ik hem zeggen.

Ok, dit was bóven…., in de “Cité médiévale” is het Middeleeuws. Beneden is het gewoon een gezellig stadje anno 2018, waar ik lekker geluncht heb. En bedankt voor de tip Carlijn en Karin1 ! Jullie hebben gelijk: de Vaucluse is prachtig, zelfs als de lavendel uitgebloeid is….

Wordt vervolgd.

De overtocht naar de Côte d’Azur verloopt voorspoedig. Al rijdend door mondain Nice bekruipt me een bijzonder gevoel. Dat gebeurt vlak nadat ik op de boulevard wordt ingehaald door een “chic” met hoge hakken op een Harley Davidson. Ze heeft een heel trendy helmpje op. Waarschijnlijk zet ze die eerst af voordat ze valt.

Daar rijd ik dan, snakkend naar een douche, met twintig kilo kampeerspullen en twee kilo wasgoed naar m’n volgende camping. Ik durf niet eens te knipogen…

Ik hak ter plekke een knoop door: de laatste 1400 kilometers van m’n reis ga ik wat luxer invullen. Even buiten Nice, langs de weg boek ik m’n vierde, vijfde en zesde hotelovernachting op rij.

Klaar met de zoute haringen, insectenbeten, Deet-wolken sprayen, citroenkaarsen aansteken, vieze toiletten, schone toiletten zonder wc-papier, snurkende buurmannen in de tent naast je, Franse hurk-toiletten, lauw bier, zand op m’n brood en dat bukken, bukken, bukken…😬. Dank je wel Juut, Yuri en Cas voor alle survival-tips en accessoires die ik meegekregen heb. Ik heb er mijn voordeel mee gedaan.

Weet je trouwens wat een zak-douchekop is? Nee, dat is geen douchekop voor onder de gordel. Net zomin dat een zak-kammetje …..

Dat is een douchekop aan een stang die heel langzaam naar beneden zakt als je staat te douchen. Omdat, door het vele gebruik, de douchekop niet meer vast gedraaid kan worden. Één op de drie camping-/hoteldouches is een zak-douche. Heeeeel irritant. In het bijzonder als je 1,94 meter bent. Daar heb ik de volgende oplossing voor gevonden…

De tiewrap! Werkt als een speer. Op de foto betreft het een hoteldouche, maar op Corsica heb ik met drie tiewraps een hele camping blij gemaakt. Het is mijn laatste creatieve bijdrage aan de wereld van: “Hoe overleef ik op de camping”.

Ik vind dat ik mezelf voldoende bewezen heb. In eerdere blogs heb ik dat al uitgemeten (“Wat ik mis” , “Kwijt en gevonden”, “Survival” en “Survival deel 2”).

IK KAN HET NOG!! (maar nu even niet…😐)

En bovendien moet ik voorkomen dat dat er over een week of wat in Zeewolde te veel ontwenningsverschijnselen gaan optreden 😂.

Mijn hotelovernachting in Contes (17km boven Nice) is boven verwachting. Ik noem de naam toch maar even: Les Chitchou’S Night.

Een alleraardigst koppel runt de zaak op deze prachtige locatie. Madame et monsieur: “Merci beaucoup pour la hospitalité!” En een aanbeveling voor iedereen die Nice te duur en te mondain vindt.

De volgende bestemming is een hotelletje in Mollans-Sur-Ovèse. Dat is in de Vaucluse. En omdat ik sinds 1 september voor het eerst van m’n leven buiten het hoogseizoen reis (….”beste oud-“collega’s, haha!”) is een hotelovernachting steeds beter te betalen. Bovendien wordt het steeds rustiger. Dat was op de boot al merkbaar (de ligstoelen op dek werden gedurende de trip gratis beschikbaar gesteld 😛, zie mijn blog van gisteren)

Wordt vervolgd…

De ferry is net vertrokken vanuit Ajaccio naar Nice. Dus heb ik vijf uur de tijd om terug te kijken op ruim twee maanden reizen; op het restauratie-dek met één bakkie cappuccino. Dat bespaart een gereserveerde stoel van €75,- 😂.

Willy…., als je m’n blog nog leest: je had gelijk hoor! Je appte me drie maanden geleden al een advies om aan het einde van m’n reis niet te veel plannen te maken. De geur van het eigen nest wordt steeds sterker.

Het is enorm rijke ervaring tot nu toe. Niet altijd leuk…, want het ontregelt enorm! Alle vanzelfsprekendheden vallen één voor één om. Daarvoor terug komt een stuk herontdekken. Meestal ligt dat op het gebied van activiteiten die ik sluipenderwijs in mijn leventje gedelegeerd heb aan anderen. Bijvoorbeeld huishoudelijke klusjes, want die doet Judith zo graag 😂! Maar ook op sociaal gebied is het heel anders geweest. Alle initiatief ligt nu bij mezelf. In het perspectief van mijn nieuwe toekomst als actieve pensionado geen verkeerde ontwikkeling 💪😃. En ik denk dat er iemand thuis ook wel blij mee zal zijn.

Tot zover even mijn contemplatieve bui 😑…..

Ik druk nu op de post-knop want het 4G-bereik op de Middellandse Zee is beperkt.

Sssst……

(Fluisterend) Joephoi Borre, joephoi Finn…..

Ssssst……., heel zachtjes doen hoor. Opa Henk ligt nog te slapen. Wij hebben stiekum de rugzak al ingepakt want we gaan vandaag wandelen. Dat weet opa nog niet. Dat hebben wij besloten. En wij zijn met z’n tweeën en de meeste stemmen gelden! Schillebil heeft mij geholpen met inpakken. Hij heeft héél veel snoepjes en limonade in de rugzak gedaan, haha!! Niets zeggen hoor!

We zijn er helemaal klaar voor! Als jullie nou even hard mee schreeuwen dat opa wakker moet worden! Ik tel tot drie:

Één, twee…., drie:

OPA!!!

OPA!!!

Zo! Die is wakker!

Opa vindt het ook een goed idee om te gaan wandelen en hij zegt dat we naar de KRIJT-rotsen gaan. Dat zijn witte rotsen die recht omhoog gaan bij de zee.

Maar eerst moeten we nog een stuk wandelen.

Kijk hier zitten we op opa’s rug.

“Nu willen we zelf een stuk lopen”, zegt Schillebil. Nou, dat vond opa niet erg!

“Pfff”, zegt Schillebil, “ik struikel steeds over die stenen. En ze kriebelen onder m’n billen. Daar wordt ik echt moe van.” Het is dan maar goed dat ik z’n sterke grote broer ben. “Kom maar op m’n rug!”

Nu willen jullie natuurlijk de KRIJT-rotsen zien! Kijk: dit is een foto van mij met opa en Schillebil én de KRIJT-rotsen. Opa heeft speciaal een pijltje gezet bij de KRIJT-rotsen:

Nu kun je de witte KRIJTROTSEN goed zien. Ze zijn heel hoog! En wat je niet ziet, is hoe hard het aan zee waait. Want de wind kun je niet zien, maar wel…….

Luister maar goed naar het volgende filmpje. En dan kun je ook zien hoe hoog de KRIJT-rotsen zijn waar we op lopen. Vraag maar of papa of mama het geluid héél hard zet.

De KRIJT-rotsen

En wat is de zee ver weg, hé! Helemaal in de diepte. Het is maar goed dat opa ons goed vastgebonden heeft. Anders waaien we zo weg! En kijk, beneden ons is ook een heel klein ei-land. Weet je nog? Een land met allemaal water er omheen:

Maar het leukste moet nog komen 🙂……

Opa heeft een stukje KRIJT-rots meegenomen! En weet je wat je daarmee kan doen? Ik verklap het niet, maar als je het filmpje ziet, kun je het wel raden…

Klik op de link

Als we terug zijn van onze reis krijgen júllie het stukje KRIJT-rots. Dan kunnen jullie ook hele mooie tekeningen maken. Bijvoorbeeld op de stoep! Wel omstebeurt hoor, want we hebben maar één stukje KRIJT-rots.

Nou een knikke duf 🙃 van ons allemaal en tot het volgende avontuur!

🐢🐢

Vanochtend m’n boeltje gepakt en op weg gegaan naar m’n appartement (jawel!) voor twee nachten in Ajaccio aan de westkust. Best een hele rit. Maar wat een mooie route voor op de motor!

Allemaal langs de weg geschoten…. Het appartement vinden was nog een hele sport omdat het huisnummer niet gegeven was op Booking.com. En als de “Rue de la Sposata” dan “très longue” is….. Dan maar gebeld met de eigenaar die geen twee woorden Engels spreekt.

Noot: Een Fransman die geen engels spreekt is lui of stom (in beide betekenissen van het woord). Immers, helft van alle woorden in het engels hebben ze van het frans geleend sinds Willem de Veroveraar in 1066 Engeland bezette en overwon.

Nadat we elkaar drie minuten lang niet begrepen door de telefoon, hoor ik hem zoiets zeggen als “la porte vert”. Laat ik daar nou pontificaal op de motor voor staan, met de telefoon in de ene hand en m’n gashandel in de andere. Spontaan riep ik: “Je suis devant la porte verte! Quelle coïncidence! (om maar eens zo’n Engels leenwoord te gebruiken).” Weer drie minuten later gaat het groene hek volautomatisch open. Nog eens drie minuten later heeft hij mij een rondleiding door het hele appartement gegeven. Dat zegt ook iets over het appartement. Ik dacht dat ik een halletje in liep…., maar dat bleek het hele appartement te zijn.

Maar niets ten nadele van deze zeer joviale gastheer. En eerlijk is eerlijk, in de hotelkamers waar ik tijdens mijn reis gelogeerd heb, had geen Nespresso-apparaat, ijskast, kookplaat en magnetron. En ik zit hier goedkoper dan in de meeste hotels in Ajaccio. En dan ook nog eens met airco.

Nou, ik ga nu maar wat spelen met de afstandsbediening van het groene hek. Dat is het weer voor vandaag….

Vandaag rustig aan gedaan. Een rustig trainingsloopje van 5 km. Alvast wat voorbereidingen getroffen voor m’n motor-toerrit van morgen naar Ajaccio; wasje gedaan, tarp alvast ingeruimd….

In mijn blog van 30 augustus jl. beloofde ik (na een “zorgvuldige” berekening 😖) om 10 uur te zwaaien naar Juut als ze overvloog. Dat heb ik gedaan en het is gelukt. M’n berekening was niet ok (12 minuten te vroeg), maar het bewijs is er.

Eerst een screenshot van m’n app “Flightradar24”. Leuke app trouwens. Je ziet daar alle vliegbewegingen van de hele wereld op ieder moment live. Voor alle Flevo’s: kun je zien hoe rustig het nu nog is zonder vliegveld Lelystad 😬.

Let op de tijd!

Wat vliegt daar om 9.48 uur boven Santa Teresa Gallura en komt van Olbia-airport…?

En Juut stuurt me haar foto vanuit het vliegtuig:

Let op de tijd van haar foto 🙂…., tegelijkertijd geschoten. Helaas zat Juut aan de verkeerde kant van t vliegtuig. Het is het havenplaatsje aan de andere kant van de baai, Lu Caloni…..

Maar het is wel Juut haar vliegtuig dat ik , gewaarschuwd door de app, om 9.48 vanaf het dek fotografeerde:

Zo blijkt maar weer: toeval bestaat niet…., dat moet je regisseren🙃.

Homerus laat Odysseus al ongeveer 750 jaar vChr zeggen: “De haven waar we naar binnen voeren was uitstekend, van alle kanten door steile rotsen beschermd…”

Dit meest zuidelijke stadje van Corsica is ook mijn aankomsthaven. Daarom heb ik op het laatste moment besloten een camping te zoeken in de nabijheid van Bonifacio, want daar heeft Odysseus het over.

Op een krijtrots van 80 meter hoog torent het bastion boven de veerboot uit als ik op 31 augustus (gisteren dus) de haven binnen vaar. Alsof ik een fjord in vaar. Zo wild en verraderlijk als de zee is tússen de eilanden, eenmaal in de kilometer lange haven aangekomen is het water rustig; heel bijzonder!

Als je van deze twee foto’s één 3D foto zou maken, zie je pas hoe onwerkelijk deze haven is uitgesneden in de krijtrotsen. Want kijk maar uiterst rechts op de laatste foto: je ziet toch echt het haventje! Terwijl je op de eerste foto de krijtrotsen zich verder ziet uitstrekken…

De geschiedenis van Corsica is ook de geschiedenis van deze stad. Als speelbal van grote mogendheden zoals Italië en Frankrijk, maar ook van zeerovers, werden de muren en torens steeds verstevigd door de laatste overwinnaar. Zeerover en beroofde, overwinnaar en overwonnene, ze waren niet meer uit elkaar te houden.

Dat wil ik dus allemaal eens van dichtbij zien! Dus heb ik vandaag m’n rugzak gepakt en ben ik over het prachtige wandelpad boven de kliffen naar Bonefacio gewandeld. Een stevige zeewind met heftige windvlagen maakten het moeilijk om de video-opnames te maken 😬. Maar de plaatjes spreken voor zich.

Het stadje zelf is met z’n vestingmuren en kleine straatjes nog heel authentiek.

Een parel aan de kust van Corsica!