Auteur: Henk

….. a domani!

Vanochtend vroeg uit de veren om er vroeg bij te zijn voor de overtocht naar Isola Maddalena. Natuurlijk met de motor!

De overtocht duurt hooguit een kwartier en na de aankomst hebben we meteen een rondje om het eiland gemaakt, langs de kustweg. En eindelijk is daar de mogelijkheid om Henk in actie te zien op z’n bike. De bewegende beelden zijn van Judith.

Wat een prachteiland…., en wat een hitte. Zolang we maar op de motor zitten en hem in beweging houden is het goed uit te houden.

Een paar plaatjes:

Heerlijk onze zelfgemaakte lunch opgepeuzeld tussen de granieten rotsen op een plekje aan de kust waar een lekker windje waaide….. dat is het goede leven!

Onze eerste dag op de motor is een succes. Wat een prachtig eiland om te toeren. Mooie kustwegen, kronkelige bergwegen…., het is er allemaal.

We hebben een standaard procedure voor onze dagtochten ontworpen. Zodra we op onze plek van bestemming zijn verkleden we ons zo snel en discreet mogelijk van biker tot toerist. Judith maakt daarbij ruimschoots gebruik van mijn ervaring op dit gebied (Zie mijn blog van 9 juli jl.).

Kortom, we hebben mateloos genoten . ‘s-Ochtends op het strand van Vignola Mare….

Weet je trouwens dat het op Sardinië verboden is om zand van het strand mee te nemen!? Zonder gekheid! Het is de waarheid. Dit in verband met de bijzondere samenstelling van de korrels. Zo zijn ze bijvoorbeeld aanmerkelijk groter dan de korrels aan het Noordzeestrand in Rockanje. De Sardijnse variant is bovendien van graniet of zelfs van kwarts. Vandaar dat ze er zuinig op zijn.

Maar laat het verzamelen van zand nou net de grote hobby van Juut zijn. Een dilemma? Hier komen wij nog op terug (hoeveel van die korrels gaan er in een gemiddelde bilnaad).

Onze tocht gaat verder naar Capo Testa, een prachtige kaap in het noordoosten van het eiland. De plaatjes zijn prachtig

Zo zagen de stranden er honderdduizend jaar geleden uit vóórdat al die zandkorrels van Vinola Mare voor zichzelf waren begonnen….

En tenslotte een samenvattend overzicht van de kaap.

Morgen het verslag van de volgende toertocht!

Vrijdag jongstleden heb ik m’n vuile was ingeleverd bij het hotel. De blonde eigenaresse van het hotel verzekerde mij een snel retour van de was… Nee, dus 😬. Het gevolg is wel dat ik nu zonder motorkleding zit. Kortom, morgenochtend kunnen we wij pas de motor op en het eiland verkennen en dat wordt vandaag dus wandelen….

Dat deze ongelukkige samenloop van omstandigheden tot een geweldig leuke ontmoeting heeft geleid, bewijst maar weer eens het grote gelijk van JC: “Elk nadeel…..”

Vanochtend om 11.11 uur trekken we onze wandelschoenen aan en gaan we op zoek naar één van de grootste bezienswaardigheden van Luogosanto en omgeving: een kurkeik van 200/300 jaar oud. Op de heenweg (naar beneden) bewandelen we een middeleeuws bergpad en bereiken we na anderhalf uur de eik die keurig op ons gewacht heeft.

Het Middeleeuwse bergpad…

Rechts zie je de monumentale kurkeik.

Ondertussen hebben zich donkere wolken boven ons samengepakt…

Dus flink de pas er ingezet om voor de bui binnen te zijn. Nou dat is niet gelukt. In het stadje, 500 meter voor het hotel, breekt de hemel open en weigert Juut terecht om nog maar één stap voor de ander te zetten. Schuilend onder een klein balkonnetje, gewapend met één krakkemikkige paraplu en staand vóór een klein raampje komen de slagregens met bakken naar beneden. Het water spoelt ons letterlijk over de schoenen.

Tot plotseling één van de luiken in de raamopening open gaat en er iets Italiaans gebrabbeld wordt……

Judith doet live én op locatie verslag van onze onvergetelijke ontmoeting met signora Catharina.

In halfbakken Frans en Italiaans krijgen we tissues, snoepjes en lieve woordjes aangereikt. Net zolang totdat de zon buiten weer schijnt. Morgen verzinnen we een leuk gebaar voor haar, want het adres hebben we onthouden!

Joephoi Finn, Joephoi Borre!

Er is zoveel leuks gebeurd. We hebben jullie veel te vertellen. Weet je wie hier nu ook is?

We zijn nu op een ei-land. Dat is een land dat in de zee drijft.

Als je de volgende keer in bad gaat moet je een ei meenemen. Zeg maar tegen papa en mamma dat het van opa Henk mag. Laat het ei maar drijven in het bad. Dan zie je dat er allemaal water om heen is. Nou, met een ei-land is dat ook zo. Daarom noemen we het ook een ei-land.

Maar hoe zijn wij daar dan gekomen met de motor?

Nou, kijk maar:

Met de boot, een héle grote boot. Zien jullie de boot liggen in de verte?

Daar is opa met zijn motor in gereden!

En toen is de boot naar het eiland toe gevaren. En op dat ei-land was oma Judith. Nou, dat was een superverrassing! We hebben haar eerst een dikke knuf gegeven 😘.

Vandaag hebben we ook al leuke dingen gedaan. We zijn naar het zwembad geweest met opa en oma. Het was gelukkig niet druk.

Schillebil wilde meteen in het water springen. Maar dat mocht niet van oma. We moesten eerst onder de douche.

Klik hieronder op de link

En morgen gaan we een lange wandeling maken naar de dierentuin. Maar dat vertellen we een andere keer. Dikke knuf van ons en van opa en oma!

🐢🐢

Tja…, als dit m’n concurrent wordt ben ik klaar in Olot. Het bederft m’n laatste lunch op de Placa Major grondig. Snel m’n spullen gepakt en naar Barcelona gereden om daar m’n podium te pakken op de parkeerplaats van Grimaldi Ferries. Haha, en die krijg ik. Ik ben de eerste!

Klik op onderstaande link

Even later is het vak met bestemming Porto Torres gevuld.

Terwijl de eerste signalen van Judith uit Sardinië al binnenkomen, rijd ik donderdag om 21.00 uur het vlaggeschip van Grimaldi Ferries binnen. De overtocht op het varende kasteel (inclusief zwembad, schoonheidssalon en hondenkennel) verloopt voorspoedig. Vrijdagochtend om 8 uur schrik ik wakker in mijn cabine benedendeks en drie uur later laat ik de eerste kilometers van het eiland Sardinië achter me.

En dan eindelijk….., een weerzien na zeven weken 😍!

Er wordt weleens gezegd: mooie herinneringen moet je nooit over willen doen. Toch hak ik de knoop door om camping Can Banal in Montagut te bezoeken.

Inderdaad liggen daar wat privé en werk betreft (Zandvliet 18/25 jaar geleden) mooie herinneringen.

Wat de particuliere ervaringen betreft, herken je dit terras nog Steef 🤣….?

….. je eerste sangria 😂!

En waar is dit?

De andere foto’s stuur ik over de app.

Sanne 😲, herinner jij je dit washok nog?

Wat de school betreft, in de negentiger jaren en begin 2K gingen we ieder jaar met zeventig tot honderd leerlingen van het voormalige Zanvlietcollege een week kamperen, survivallen, nachtbraken, ouders bellen, tenten controleren op alles wat niet mag…… en ondertussen niet vergeten dat je zelf ook jong bent geweest.

En:

…… ik ben de foto’s kwijt.

En:

…… er is opeens spontaan contact met twee jonge honden van toen. Toen waren zij rond de dertig, nu rond de veertig, Robert en Daan. Daan vertelt mij via de app dat Robert daar nu net zit. Ook om de volgende Zandvlietreis van 140 pubers voor te bereiden. Het voelt zo ontzettend goed dat sommige dingen die ik zelf hebt helpen opbouwen nog “gewoon” doorgaan! Dus een afspraak gemaakt. Bedankt Robert en Liselot voor de ontvangst, het was gezellig zo langs te wippen en weer eens bij te praten! Goede reis terug morgen en geniet nog van jullie laatste vakantiedagen.

Daan en Francien, jullie ook nog een paar gave laatste dagen met de kids in de Jura voordat alle drukte weer begint. Die foto’s komen jullie maar een keer langs brengen!

Het is enorm leuk om herinneringen op te halen en er is een boel veranderd. Simpel: alle bomen daar zijn ook 20 jaar ouder geworden.

Maar dat komt de schaduwplekken ook ten goede 😅.

Ondertussen maak ik alles klaar voor de oversteek donderdagnacht naar Sardinië. Juut, ik kijk ongelofelijk uit naar onze twee weken samen 😍. Goede vlucht morgenochtend 🙏👍!

Nu in de bioscoop!

Klik op de link

Padje en Schillebil op reis met opa Henk

Olot is natuurlijk meer dan een lekker ontbijt met een mooi uitzicht….

Vanochtend om elf uur is m’n rugzak gepakt en ik geef mezelf drie opdrachten.

1. De vulkaan beklimmen.

2. Naar de kapper.

3. De was doen.

Van mezelf ben ik een “satisfier” (two out of three ain’t bad….). Maar ja, dan móet ik nummer één schrappen, want over 2. en 3. krijg ik in Sardinië vragen 😬. Dus begin ik met de leukste van de drie en ben ik vandaag maar eens een “optimiser”.

Ja echt, Olot heeft z’n eigen vulkaan… Sterker nog, drie zelfs! Want het ligt midden in het vulkanisch gebied van de Alte Garrotxa.

Hier kijken we in de krater van de Montasacopa. Met óp de kraterwand een Franciscaner kerkje (gebouwd nadat de vulkaan uitgebarsten is). Ok, het is niet de Vesuvius…., maar toch een korte heftige klauterpartij van ongeveer een half uur.

Van boven ziet dat er zo uit.

Dat is al wat spectaculairder, toch? De aanlooproute heb ik geel gemarkeerd.

Eerlijk is eerlijk, dit is de tweede foto op mijn blog die ik niet zelf gemaakt heb. Wie als eerste het andere plaatje ontdekt nodig ik uit om samen op mijn kosten een biertje te drinken.

Maar de écht spectaculaire beelden van deze dag moeten nog komen.

Strak geknipt toch? Voor € 5,=!

Tenslotte de climax van deze dag.

Wat een geweld in de lavanderia, met m’n zwembroek spetterend en slowmotion in de hoofdrol. Daar is een uitgedoofde vulkaan niets bij vergeleken!

Wordt vervolgd.

Gisteren heb ik veel zware kilometers gemaakt, maar de beloning is er óók. Terug in Catalonië maak ik me drie dagen op voor de oversteek naar Sardinië van donderdag a.s. En dat is geen straf in het hostel waar ik nu zit. Een aanrader: Hostel SANT BERNAT in Olot. Ik laat het hier even bij mijn “breakfast with a view”. Ik krijg het ontbijt er gratis bij als ik zeg dat ik alleen op de tweepersoons kamer zit……, zielig hè!