Vanochtend m’n boeltje gepakt en op weg gegaan naar m’n appartement (jawel!) voor twee nachten in Ajaccio aan de westkust. Best een hele rit. Maar wat een mooie route voor op de motor!
Allemaal langs de weg geschoten…. Het appartement vinden was nog een hele sport omdat het huisnummer niet gegeven was op Booking.com. En als de “Rue de la Sposata” dan “très longue” is….. Dan maar gebeld met de eigenaar die geen twee woorden Engels spreekt.
Noot: Een Fransman die geen engels spreekt is lui of stom (in beide betekenissen van het woord). Immers, helft van alle woorden in het engels hebben ze van het frans geleend sinds Willem de Veroveraar in 1066 Engeland bezette en overwon.
Nadat we elkaar drie minuten lang niet begrepen door de telefoon, hoor ik hem zoiets zeggen als “la porte vert”. Laat ik daar nou pontificaal op de motor voor staan, met de telefoon in de ene hand en m’n gashandel in de andere. Spontaan riep ik: “Je suis devant la porte verte! Quelle coïncidence! (om maar eens zo’n Engels leenwoord te gebruiken).” Weer drie minuten later gaat het groene hek volautomatisch open. Nog eens drie minuten later heeft hij mij een rondleiding door het hele appartement gegeven. Dat zegt ook iets over het appartement. Ik dacht dat ik een halletje in liep…., maar dat bleek het hele appartement te zijn.
Maar niets ten nadele van deze zeer joviale gastheer. En eerlijk is eerlijk, in de hotelkamers waar ik tijdens mijn reis gelogeerd heb, had geen Nespresso-apparaat, ijskast, kookplaat en magnetron. En ik zit hier goedkoper dan in de meeste hotels in Ajaccio. En dan ook nog eens met airco.
Nou, ik ga nu maar wat spelen met de afstandsbediening van het groene hek. Dat is het weer voor vandaag….
Kijk, in de verte zie je de hoge rotsen van het volgende ei-land.
En een privé rotsstrandje:
